Adwentowy czas

         Tylko nasze życie nie zatacza koła, idziemy wciąż, niezmiennie do przodu i niczego nie możemy powtórzyć tak samo, bo nawet jeśli, to my już nie jesteśmy tacy sami. Powracamy 

co rok do tego samego w przyrodzie i też w kalendarzach. Zmienia się tylko cyfra w roku, reszta jest taka sama. Właśnie rok kościelny zatoczył kolejne koło i zaczynamy od kolejnego początku, od adwentu. W tym roku rozpoczyna się wyjątkowo późno i trwał będzie tylko trzy tygodnie. A to dlatego, że zaczyna się jak zwykle niedzielą, ale też kończy dokładnie w niedzielę. Adwent to czas oczekiwania. W Kościele oczekujemy na narodziny Jezusa, a sam

adwent ma  pochodzenie biblijne i choć nie jest to nigdy wyraźnie w Biblii wspomniane, to prorok Izajasz przepowiedział narodziny Jezusa na wieki przed Jego narodzeniem.

            Adwent to czas szczególny nie tylko w Kościele. Nastaje późna jesień,  dni stają się coraz krótsze, jest zimno, ponuro, my jesteśmy najczęściej już zmęczeni po intensywnych zmaganiach całego roku, chcemy odpocząć i oczekujemy na zmianę. Jaką? Każdy pewnie na inną, ale wszyscy z pewnością na więcej światła, tego naturalnego, może nawet zaczynamy marzyć o wiośnie. Jednym słowem oczekujemy zmian. Aby łatwiej i przyjemniej było nam sprostać w tych oczekiwaniach szukamy ciepła, zapalamy świece, przygotowujemy się do świątecznego spotkania z rodziną, upiększamy dom w ten szczególny dla świąt sposób.

             Pierwszym takim dekoracyjnym, ale nie tylko dekoracyjnym, bo symbolicznym elementem jest wieniec adwentowy. Jego pomysł pojawił się w 1830 roku w Niemczech.

W kolistym wieńcu z wiecznie zielonych gałązek drzewa iglastego, świerku i sosny umieszcza się cztery świece, symbolizujące cztery niedziele Adwentu. Pierwsza niedziela: NADZIEJA (Świeca Proroctwa), Druga  niedziela: POKÓJ (Świeca Betlejemska), Trzecia niedziela: RADOŚĆ (Świeca Pasterska), Czwarta niedziela: MIŁOŚĆ (Świeca Anioła).

        Innym przykładem tradycji zaczerpniętej od niemieckich luteran z tego okresu jest kalendarz adwentowy. Bardziej go znamy z tradycji świeckiej. Dzieci otwierają każdego dnia okienko z niespodzianką, ale kalendarze adwentowe mają pochodzenie chrześcijańskie i odgrywały kluczową rolę w przygotowaniach do Narodzenia Pańskiego. Pomagały  modlić się przez cały Adwent, przypominając  o powodach wielu uroczystości, które mają miejsce przed Bożym Narodzeniem. Służył on do odliczania dni od pierwszego dnia Adwentu aż do Wigilii Bożego Narodzenia. 

         Czytam też tu i ówdzie o zwyczaju gry na ligawkach, zupełnie mi nieznanym. Może był taki, kiedyś w przeszłości. Ligawka to wygięty łukowato, wykonany z drewna instrument w formie rogu o długości około 1 metra. Grane na nim smętne melodie przed wschodem słońca miały przypominać ludziom o nieuchronnym nadejściu końca świata i obwieszczały nadejście Syna Bożego. Zwyczaj ten ma związek, a może został zastąpiony  Roratami czyli mszą roratną celebrowaną o wschodzie słońca. Jednak coraz częściej żeby umożliwić dzieciom udział w mszy, Roraty są  przenoszone na wieczór, albo późne popołudnie. Podczas Rorat zapala się dodatkową świecę, roratkę, która symbolizuje obecność czuwającej Maryi.

          Tradycje adwentowe są różne w różnych rejonach świata. Myślę, że wszędzie jest to czas radosnego wyczekiwania.

"Pięknym zadaniem Adwentu jest obudzić w nas wszystkich wspomnienia dobra, 

a tym samym otworzyć drzwi nadziei”.

                                                       papież Benedykt XVI

           W moim mieszkaniu pojawiły się kolejne dekoracje. Nie mam teraz dużych możliwości ze względu na powierzchnię możliwą do dekorowania, ale są. Jeszcze bez Mikołajów i choinek.