niedziela, 29 stycznia 2023

"O człowieku, który stracił cień ' - Joyce Carol Oates

      Natrafiłam na tą książkę w bibliotece. Stała wyeksponowana, ale bez oznak jakiegokolwiek używania, pomimo, że w bibliotece była od 2018 roku. Tytuł mnie zaintrygował, niestety autorki nie znałam. Skorzystałam.
           Nie jest to pozycja z tych łatwa, lekka i przyjemna. Od czytelnika wymaga wysiłku, zmusza do myślenia. Obyczajowa powieść z mocnym wątkiem psychologicznym. 
        Elihu Hooper po zarażeniu się zjadliwym wirusem i  rozwojem infekcji, pozostaje z nieodwracalnym uszkodzeniem części mózgu, przez co  cierpi na amnezję, z bardzo ograniczoną, zaledwie siedemdziesięciosekundową pamięcią krótkotrwałą. Ten trzydziestoośmioletni, wykształcony, mężczyzna, były partner w odnoszącej sukcesy rodzinnej firmie inwestycyjnej, o artystycznych uzdolnieniach staje się nagle obiektem doświadczalnym przeprowadzanym przez uniwersytecki zespół neuropsychologów. Jednym z nich jest młodziutka Margot Sharpe, która rozpoczyna niestandardowe, balansujące na granicy etyki działania. Co z tego wyniknie? Z jednej strony mężczyzna uwięziony przez okrutną i bezlitosną amnezję, a z drugiej kobieta schwytana przez własne ambicje, fantazje, nadzieje i pragnienia, dla której praca staje się narkotykiem i zbawieniem. Bohaterów poznajemy w połowie lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku i od tego momentu, przez trzydzieści lat, śledzimy ich złożone relacje. Naukowa dociekliwość , pragnienie poznania możliwości ludzkiego mózgu, tajemnic i ograniczeń pamięci, mieszają się z empatią, współczuciem, sympatią, moralnymi i etycznymi rozterkami. Poza fabułą z której poznajemy losy bohaterów, autorka drąży tematy czysto psychologiczne. Jak wiele znaczą w życiu wspomnienia, jak kształtują postrzeganie świata, wpływają na relacje międzyludzkie, warunkują poczucie szczęścia i spełnienia. Czy powielając nieustannie tą samą jednostkę czasu wciąż jesteśmy kimś za kogo się uważamy, a może skrajnie zmienia się osobowość, a nasz wizerunek i tożsamość kształtują już tylko inni? Czy wszyscy uczeni to dziwacy i ekscentrycy?
           Książka jest niewątpliwie wyzwaniem czytelniczym. Wielu może znudzić, ale wielu zachwycić. Mocna, poruszająca, niejednoznaczna, pobudzająca do dyskusji. Ja  polecam.

"Skąd mamy wiedzieć, kim byliśmy, skoro nie wiemy, kim jesteśmy? Skąd mamy wiedzieć, kim jesteśmy, skoro nie wiemy, kim byliśmy?"
**
"Skąd cierpiący na amnezję miałby wiedzieć, że istnieje"
**
" Widzimy to, co jesteśmy zdecydowani zobaczyć, a nie to co naprawdę jest. Patrzeć możemy za wszystko, ale widzieć jesteśmy w stanie to tylko, na co udzielamy sobie zgody".

---
4 książka  -  368/2789 

3 komentarze:

  1. Ciekawa pozycja, jeśli trzeba myśleć. Nie czytuję czytadeł lekkich, łatwych i przyjemnych.

    OdpowiedzUsuń
  2. Zaciekawiłaś, poszukam w bibliotece; pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  3. Lubię przemyślenia tylko to kwestia tematu i chwili w jakiej powinniśmy takie książki czytać ...
    pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń