Wybacz

Wybacz...

Wybacz słowikowi, że tak ładnie śpiewa,

a wierzbom płaczącym - zielonych łez strugi.

Mnie natomiast wybacz, że nie jestem niema

i oczekuję (daremnie!) od ciebie przysługi.

Wybacz wszystkim jaśminom ich najbielszy zapach

i to zakochanie w wiosny aromatach,

i szpakom wybacz, kiedy wczesnym latem

krążą niespokojnie w czereśniowych sadach.

Wybacz wszystkim żabom, że lubią rechotać,

a rybom - dla odmiany - odpuść, że są nieme.

I mnie wybacz, gdy nie chcę od nowa się starać

zaprzyjaźnić z tobą przez miłości cienie.

Bo wszystko przeminęło jak pył, jak kurzawa.

Świat się tak odmienił, że zabrakło miejsca,

abyśmy szli pod rękę po parku jesieni...

Życie toczy kamień Syzyfa, a już nie ma serca...

© Elżbieta Żukrowska 11.05.2020 r.

***

                Wiersz ze strony  https://czas-i-ja.blogspot.com/2020/05/wybacz.html?showComment=1589893391911#c7666611419754535650. 

                Moja  vena gdzieś odeszła. Jak dawniej zacznę cytować.