Park nostalgiczny

           W Gdańsku znajduje się ponoć ponad dwadzieścia publicznych parków, które zajmują łącznie ponad 180 hektarów powierzchni. Najpopularniejsze  to Park Oliwski, Park Oruński i Park Reagana. Pisałam poprzednio o tym najstarszym, w Jaśkowej Dolinie . Dzisiaj jakoby kontynuacja, ale park najmłodszy, Park Nostalgiczny.

        Znajduje się on we Wrzeszczu na tzw. Górze Wodociągowej, zwanej kiedyś Górą Szubieniczą, czy Górą Straceńców. To w tym miejscu w latach 1500-1800  znajdowała się szubienica i dokonywano publicznych egzekucji.

               Jest to park najmłodszy i najmniejszy. Ma zaledwie 0,7 ha powierzchni. Powstał w 2018 roku na terenie wyodrębnionym z części dawnego urnowego, bezwyznaniowego  cmentarza krematoryjnego. Cmentarz powstał w 1914 roku i związany był z wybudowaną przy dzisiejszej ulicy Traugutta kaplicą pogrzebową i krematorium. Ostatnich pochówków dokonano tam w latach 40-tych  XX wieku. Od 2017 do jesieni 2018 roku  na terenie  cmentarza przeprowadzano prace porządkowe. Alejki poprowadzono między zachowanymi w całości lub części starymi płytami nagrobnymi. zbudowano podesty i schodki terenowe. Cechą charakterystyczną parku jest bluszcz, który okrywa wszystko, również drzewa. Takie otoczenie wprowadza w refleksyjny nastrój.  Nazwa parku ma przywoływać pamięć o osobach tam chowanych. 

       Na terenie parku powstał też projekt absolwentki gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych Julity Wójcik „Ekonomiczne epitafia”.  Jego efekt to, wyłożone między zachowanymi nagrobkami,  płyty nagrobne z lastryko, na których znajdują się hasła skłaniające do refleksji . 

         Gdańskie parki to natura i historia.  Charakteryzuje duża różnorodność związana z  położeniem, okresem powstania, formą zagospodarowania, bogactwem założeń ogrodowych, szatą roślinną oraz funkcjami, jakie pełniły bądź pełnią. Ten jednak bardziej mi się kojarzy z cmentarzem niż parkiem, ale bądź co bądź, jest to cmentarz.