"Dziecko Estery" - Jean Sasson

          "Dziecko Estery" - powieść z bogatym tłem historycznym o powstawaniu państwa Izrael i wojnach toczących się w tym regionie.  Jak historia może wpłynąć na życie nie tylko narodu, ale pojedyńczych osób. To, co przedstawiła w swojej książce autorka, dla mnie trudne do zrozumienia. Jak mogli,  Żydzi, którzy doznali tylu tragedii, cierpień i zła, robić straszne rzeczy potem Arabom, Palestyńczykom. Czy Żydzi przeżyli holokaust, po to by stać się następcami nazistów? Autorka pisze, że "Holokaust to dobra rzecz dla Żydów. Bez holokaustu nie byłoby dzisiaj ojczyzny dla Żydów. Z całą pewnością bez obozów zagłady i komór gazowych ulegli europejscy Żydzi nigdy nie odważyliby się siłą utorować sobie drogę do Izraela. Holokaust zmusił ich, aby wychowali synów na wojowników." Dla mnie słowa bulwersujące. A może to tragiczna prawda? Tyle o wątku historycznym. Fabuła to losy rodziny Żydów, Palestyńczyków i Niemców. Akcja obejmuje lata 1938 - 1983. Przez całą książkę zastanawiałam się dlaczego ma tytuł "Dziecko Estery". Ostatni rozdział przyniósł odpowiedź. Książka warta przeczytania.

         

" Nie ma czegoś takiego, jak zwycięstwo w wojnie. 

Każde zwycięstwo jest podszyte pustką!"

---

14 książka, 413/5576

By poić trawy

 

" Grand" - Janusz Leon Wiśniewski

               Kiedyś byłam zafascynowana twórczością J.L.Wiśniewskiego. Po około dziesięciu latach przerwy powróciłam do jego książek, niestety z wielkim rozczarowaniem. Przełknęłam koniec samotnośći, może nie był aż tak zły, ale przy " Grand" , niestety się męczyłam. Są to  historie osób z różnych stron Europy, ale powiązanych z Polską, z Sopotem, z Grandem. Historie opowiadane jakby na siłę, aby zapewnić strony w książce. Jest to powieść obyczajowa, pewnego rodzaju studium psychologiczne o uczuciach, o miłości, o pięknie i brzydocie. Książka zawiera też pewnego rodzaju historię hotelu Grand. Wszystko to opowiedziane poprzez skrajne sceny z życia różnych ludzi, jakby w świecie nie było normalności. Autor obraca się już po raz kolejny w tej samej przestrzeni, powiązania z Hamburgiem, Monachium, jakby nie było innych ciekawych miejsc na świecie. Światek uwikłany ciągle w te same konference naukowe i problemy wybranej grupy społeczeństwa. Mam wrażenie, że autor chce szokować. Zdarzenia, sceny, język, nie znalazłam ani jednego cytatu, według mnie, godnego zacytowania. Według mnie, książki, z której nie mogę zacytować żadnej godziwej myśli, nie można nazwać wartościową. Ot! Powieść obyczajowa średnich, a może nawet niskich  lotów.

---

13 książka, 316/5163

" Koniec samotności" - Janusz Leon Wiśniewski

               

         Swoją przygodę, jeśli tak mogę to określić, z twórczością Janusza Leona Wiśniewskiego zaczęłam chyba jak, każdy, kto zna jego twórczość od "Samotności w sieci". Do 2010 roku przeczytałam  wszystko co w tamtym czasie zostało wydane. Poza " Samotnością w sieci", najbardziej pozostała w pamięci " Bikini". Potem miałam przerwę, nie dlatego, że nie ukazywały się nowe pozycje, bo były.  J.L. Wiśniewski jest chyba najbardziej płodnym współczesnym pisarzem. Tak się jednak zdarzyło, że zaczęłam żyć innymi problemami, mniej czasu poświecałam czytaniu. Teraz wróciłam. Swój powrót zaczęłam od kontynuacji 'Samotności w sieci" czyli od " Koniec samotności".

   „Koniec samotności” to romans z wyraźnie zarysowanym współczesnym tłem obyczajowym. Dwadzieścia jeden lat przerwy, czyli kolejne pokolenie, jeszcze bardziej związane z internetem, ale uczucie już nie poprzez komputerowy monitor, ale namacalne, bezpośrednie. Jest to książka nawiązująca do zdarzeń " Samotności w sieci", ale mówiąca o różnych odcieniach miłości, o problemach wspołczesnego świata, bo są bezdomni spod osiedlowego samu, związki jednopłciowe, doświadczenia genetyczne itd. Generalnie akcja toczy się w pewnych kręgach ludzi, nie zwyczajnych, nietuzinkowe zdarzenia, nietuzinkowe miejsca i atmosfera naukowego świata. Autor sam jest naukowcem. Do 2018 roku na stałe mieszkał we Frankfurcie nad Menem. Często nawiązuje do miejsc z którymi związane było jego życie. Czuje się, że jest to książka napisana przez naukowca, co nie czyni to jej wcale trudnej do czytania. Jednak świat ludzi z tych kręgów, przedstawiony przez autora, można zobaczyć jako miejsce, gdzie codziennie gości alkohol, seks i też narkotyki. 

..., historia ta z podręczników szkolnych i akademickich,

 to spisana i powielona zmowa polityków",

*

...historię zawsze piszą zwycięzcy".

*

".. bieda, nieszczęście i samotność są wieczne".

*

" Źródłem przyjaźni jest zdumienie, że istnieje człowiek, 

który widzi sprawy tak samo jak my".

*

...bo prawo do szczęścia, nie upoważnia do krzywdzenia innych".

*

" Bo jeśli ktoś za swoją dobroć oczekuje podobnej dobroci, to nie jest miłość, tylko biznes".

---

12 książka,  431/4847

"Pokuta" - Natalia Maria Kozdrowska

                                     Pokuta

A jeśli piekło istnieje,

Spalając na stosie żywe dusze,

I wcale daleko ono nie jest.

Ni szukać, ni czekać na nie muszę.

 

Może to piekło z Biblii samej

Jest tutaj właśnie zapisane,

Bo nie uwierzę nigdy w bramie,

Że życie, to nie jego atrament.

 

Może ta metaforyczna smoła,

W której się ludzie w piekle smażą,

To codzienności trudy zgoła,

Wojny, choroby i bluzgi z obrazą.

 

Może jesteśmy tu za karę,

Pokutować za grzech zapomniany

I może ziemia nie jest darem,

Bo nam zabiera ukochanych.

Empatia

      Temat empatii wywołał mój poprzedni post " Bogactwo człowieka". Myślę, że w kontekście tego, co tam napisałam, można mówić też o empatii. Empatia, słowo modne ostatnio. Kiedy byłam młoda, nie znałam go. Mówiło się ewentualnie o współczuciu. Jednak współczucie stawia nas niejako wyżej od osoby, której współczujemy, zaś zdolność empatii to umiejętność postawienia się w sytuacji innej osoby. Empatia to  zdolność zrozumienia własnych emocji i rozpoznawania stanów emocjonalnych u innych ludzi.  Osoby empatyczne są świadome uczuć innych osób, dostrzegają podłoże wyznawanych przez nie wartości i potrafią wczuć się w konkretne sytuacje. Brak empatii  jest zjawiskiem negatywnym, ponieważ prowadzi do obojętności, trudności w rozwiązywaniu konfliktów, a nawet do sięgania rozwiązań siłowych. Osoby pozbawione zdolności do empatii są agresywne, o silnej osobowości, narzucające swą wolę i wizję świata, nieznoszą sprzeciwu, nieuznają argumentów innych stron, niedopuszczają do swojej świadomości możliwości własnej pomyłki lub błędu, wysoce konfliktowe, bezkompromisowe.

      Skąd się bierze empatia? Mamy ją w genach czy możemy się jej nauczyć? Psychologia wyróżnia trzy grupy przyczyn odpowiedzialnych za budowanie poziomu empatii u człowieka. Są to predyspozycje biologiczne, psychologiczne i środowiskowe. 

      Predyspozycje biologiczne to geny, które dostajemy  od swoich przodków. Rodzimy się zaprogramowani na określony poziom empatii, a naukowcy twierdzą, że predyspozycje biologiczne odpowiadają za nasz poziom empatii aż w 50 procentach. Według teorii Margaret Mahler, wczesna relacja między matką i dzieckiem polega między innymi na nieświadomym procesie przepływu emocji i istnieniu emocjonalnej pępowiny między matką i dzieckiem. W pierwszych miesiącach życia emocje matki przechodzą na dziecko, natomiast nastroje dziecka udzielają się matce. Jeśli w tym okresie życia następują pewne traumy, na przykład matka przeżywa bardzo negatywne uczucia, jest w depresji lub jest nieobecna (śmierć, choroba, zła opieka), to dziecko buduje mur ochronny, którego zadaniem jest niewczuwanie się w emocje matki. W wyniku tego zostaje pozbawione zdolności empatycznego wczucia się w położenie innej osoby.

     Predyspozycje psychologiczne to wzorce, jakie otrzymaliśmy w dzieciństwie oraz relacje, jakie panowały i panują wśród naszych najbliższych. Psychologowie twierdzą, że osoby empatyczne były wychowywane w poczuciu odpowiedzialności za drugą osobę, ale i świadomości konsekwencji popełnianych czynów. Osoby wykazujące niższy poziom empatii zwykle wychowywały się w poczuciu bezkarności oraz braku odpowiedzialności za innych. Empatia wiążę się więc  z kształtowaniem osobowości i dojrzałości emocjonalnej w młodym wieku.

     Predyspozycje środowiskowe to czynniki, które kształtują nas przez całe życie. Psychologia twierdzi, że poziom empatii zmienia się wraz z wiekiem, a zasadniczy wpływ na poziom empatii ma środowisko, w jakim przebywamy oraz panujące w nim akceptowane wzorce zachowań. Nie nauczy się empatii dziecko, któremu od lat niemowlęcych pokazuje się, że najważniejszy jest pieniądz.