A kiedy mnie nie będzie - Ania Bralska

A kiedy mnie nie będzie

A kiedy mnie nie będzie

to świat się nie zatrzyma

Przyjdzie kolejna jesień

a po niej biała zima

Będą kolejne święta

śnieg ogród nam okryje

I ktoś cichutko szepnie

to rok jak już nie żyje

Gdy w starej Kamienicy

kurtyna będzie w górze

nie ujrzysz mnie na scenie

Ja będę hen tam w chmurze

I będę hen patrzyła

będąc już tam na szczycie

jak dbacie o ten klejnot

co się nazywa życie...😪

Ania Bralska

Dwie strony lustra

          Piękny wiersz, ale mam nadzieję, że na taką przyszłość  jeszcze trochę mam czasu. Jednak kiedyś to nastąpi, taki los każdego człowieka, a im jestem starsza, to częściej o tym myślę. Ostatnio nachodzą mnie takie smętne myśli. To chyba wpływ listopada.

Kiedyś w przyszłości mojej i twojej

A kiedy mnie już nie będzie,

to nic się przecież nie zmieni,

Spadnie śnieg albo deszcz

i liść pożółknie w jesieni.

A gdyby to była wiosna,

ulepi gniazdo jaskółka,

wilga zaśpiewa,

zakuka na szczęście kukułka.

Kwiaty też będą pachniały

i trawa się zazieleni,

bo kiedy mnie już nie będzie,

to nic się przecież nie zmieni. 

Autora nie znam.

Dlaczego ? Ania Bralska

"Dlaczego"

Próbuje zrozumieć mój Panie

Idąc Twoimi drogami

Dlaczego empatia u ludzi.

Przychodzi, lecz tylko czasami

Dlaczego tak często bywa.

Że człowiek krzywdzi człowieka

A przecież tak krótkie jest życie

A przecież to życie ucieka

Dobroć się budzi na święta .

Gdy pierwsza gwiazda na niebie

Gdy ludzie po wielkim szaleństwie

Czekają Panie na Ciebie..

Przez chwilę płyną życzenia.

Przez chwilę uśmiech zapłonie

A potem grymas na twarzy.

I w pięści zacisną się dłonie.

Ja się nie skarżę mój Panie.

A słowa te nie są modlitwą

Ja tylko próbuje zrozumieć

Mnie tylko zwyczajnie jest przykro.

Ania Bralska

Dwie strony lustra

Co się stało odstać się nie umie i "Na obcej ziemi"

Tak właściwie, to nic się nie stało,

kilka łez, słów ostrych jak noże.

Czyjeś życie się wtedy złamało

I do dzisiaj się skleić nie może.

Tak właściwie, to nic się nie dzieje,

wszystko toczy się dalej jak było.

Twarz codziennie na pokaz się śmieje,

Jakby nigdy się nic nie zdarzyło.

Tak właściwie to nic się nie stało,

tylko dusza z tęsknoty umiera.

Serce łzy wszystkie już wypłakało,

Niemy krzyk bólem wnętrze rozdziera

 Wojciech Sobolak

         A tak poza wierszem. Oglądałam ostatnio na Netflixie  hiszpański serial historyczny opowiadający o młodej kobiecie, która poślubia bogatego właściciela ziemskiego, by uratować finansowo rodzinę i chronić młodszą siostrę od  zaaranżowanego małżeństwa.  Bogaty mężczyzna i jego rodzina  skrywają mroczne sekrety. Jak w tym wszystkim odnajdzie się poślubiona kobieta. Film " Na obcej ziemi" polecam.

Wiersz na dzisiaj

W tej jednej chwili wiatr się uciszył

i liście szumieć przestały,

ptaki zamilkły w połowie treli

a wierzby w milczeniu płakały.

Fala co z hukiem skałę rozbija

zamarła potęgą swej bieli

serce, co chwilę wcześniej kochało

pękło i już się nie sklei.

Wojciech Sobolak

           Nikt nie przeprosił mnie za to, jak mnie traktował, ale wszyscy obwiniali mnie za to, jak reagowałam.

" Tam gdzie milkną słowa" - Anna Błażejewska - Woźniak

               "Tam, gdzie milkną słowa" to debiutancka książka Anny Błażejewskiej-Woźniak, która spotkała się z pozytywnymi opiniami. Opowiada o problemach w związku, samotności w relacji, tłumionych emocjach i trudnych wyborach. Wiele osób uważa ją za poruszającą, intymną i skłaniającą do refleksji. Mnie rozczarowała. 

             Tytuł wiele mówiący i według notki o niej poruszająca i emocjonalna. Wielu uważa, że to uniwersalna historia, w której wielu z nas może odnaleźć swoje odbicie, zwłaszcza kobiety stojące na rozdrożu. Zatem może to być książka o mnie, niestety nie znalazłam tam autentycznych emocji tylko słowa przelane na papier, które aby zwiększyć swoją siłę poparte zostały licznymi niecenzuralnymi zwrotami, przekleństwami. Skąd biorą się tacy autorzy? Ja sięgając po książkę, nawet jeśli jej tematyka będzie bardzo trudna, to oczekuję czegoś pięknego. Chcę się w niej zanurzyć, pośmiać, albo popłakać, rozmarzyć lub współczuć, nawet pozłościć. Często utożsamić. W tej książce tego nie znalazłam. Poruszony temat powinien dać do myślenia. Ja z trudem dotarłam do końca. Oczywiście to moje odczucia i moja opinia, ale pomimo ważnego tematu, sposób jego przedstawienia uważam za płytki i oschły i nie poleciłabym jej. A może odebrałam ją tak, bo jestem jedną z tych kobiet i inaczej to przeżywam.

" kontrola to nie forma miłości"

---

55 książka, 244/18.113

" Leśniczówka Wszebory" - Joanna Tekieli

              

          W wyniku poszukiwania pracy, Ola trafia do leśniczówki Wszebory. Zatrudnia ją pani wójt, w celu przygotowania folderu turystycznego opisującego uroki gminy, zwłaszcza szlaki wędrowne po Puszczy Wszeborowskiej. Współpracuje z leśniczym u którego w leśniczówce otrzymuje zakwaterowanie.  Ola boi się lasu, a jednocześnie zachwyca ją przyroda. Ta w opisach Joanny Tekieli  niezwykle ciekawa. Autorka dla dodania wszystkiemu tajemniczości wplata stare legendy i wierzenia.  Jest nie tylko watek miłości do przyrody, ekologii, ochrony lasów, ale też problem etyczny. Rodzina porzucona przez matkę oraz przemoc domowa. Do czego to może doprowadzić i jak zareagować , gdy odkryje się tragiczną prawdę.

       Książka niezbyt wysokich lotów, ale lekka w odbiorze, taka dla zabicia nudy.

---

54 książka, 355/17.869