Mówią, że gdy Bóg chce człowieka ukarać, spełnia jego pragnienia. Przed dziesięcioma laty znudziła mi się moja samotność. Córka dorosła i się usamodzielniła, a ja zapragnęłam przemeblować swoje życie. Poprzednio samotna matka nie chciała być samotna. I stało się. Od ośmiu lat jesteśmy razem, od trzech w formalnym związku i od roku w permanentnej kłótni. Czy to może wróżyć jeszcze coś dobrego?
Jestem zmęczona ciągłym dostosowywaniem i podporządkowywaniem się do drugiej osoby, przygotowywaniem obiadów dla znajomych, składaniem wizyt, uczestniczeniem w spotkaniach. Drażnią mnie porozwieszane jego ubrania, buty zamiast w swoim miejscu wszystkie leżące" pod ręką " w przedpokoju, ochlapane lustra i cała łazienka, mycie nóg w moim bidecie i wiele, wiele innych.
Chciałabym zostać sama chociaż na jakiś czas. Zaszyć się w ciszy i bez towarzystwa. Wyjechać, odpocząć, odreagować. Ale może wówczas już nie chciałabym wrócić.
Singielka, tak czy nie, za czy przeciw. Żal mi go, ale nie potrafię zapomnieć usłyszanych słów, które bardzo zraniły, a jego przyzwyczajenia drażnią coraz bardziej. Dokąd ta droga prowadzi?
Mówią, że gdy Bóg chce człowieka ukarać, spełnia jego pragnienia. Przed dziesięcioma laty nie chciałam być sama, teraz mam za swoje.
Postanowiłam troszkę pobuszować na Twoim blogu i trafiłam na ten post. Ja też dziesięć lat temu miałam taką pokusę ale się wycofałam. Są chwile gdy żałuję, że nie zaryzykowałam ale to tylko chwile. Jestem sama ale nie samotna, mam tyle zajęć a i czas na nicnierobienie też.
OdpowiedzUsuńWitaj. Tego dnia miałam wielkiego doła. Muszę jednak przyznać, że czasem nie wyobrażam sobie już innego życia i cieszę się, że jest ktoś obok. Staję się jednak coraz bardziej asertywna i domagam się swojej przestrzeni w życiu, czyli coś tylko dla mnie. Może to prawda, że wspólnego życia trzeba się nauczyć i nie pozwolić sobie wejść na głowę.
OdpowiedzUsuń