Ślepy przypadek

            A tak, przypadki chodzą po ludziach. Różne. Czasem złe, a czasem dobre. Nad niektórymi sprawami się nie zastanawiamy, a ślepy przypadek czasem to zmienia.

                  We wrześniu 2022 roku napisałam po raz pierwszy o moim nowym miejscu na ziemi. Późniejsze moje zawirowania życiowe sprawiły, że o nim nie myślałam, a już najmniej, czyli w ogóle nie myślałam o okolicy tego miejsca.  Końcowy odcinek polnej drogi o szerokości, że ledwie dwa osobowe auta się wyminą / kiedy jeden całkowicie się zatrzyma prawie w polu/.  Wczoraj właśnie na tym odcinku, kiedy wracałam stamtąd do domu, stał duży , szeroki samochód z naczepą, bo ładowali olbrzymią koparkę. Dopiero zaczęli się przygotowywać i miało to potrwać. Kierowca powiedział, że można objechać wieś z drugiej strony i wskazał drogę. Nie znałam jej, ale cóż, przy okazji coś zobaczę. Zawsze myślałam, że to jakaś droga dojazdowa do pól, ale pojechałam. Ale im dalej w las, tym więcej drzew i to dosłownie. Zaczęłam się już obawiać, czy gdzieś nie ugrzęznę, ale parłam do przodu z szybkością 20 km na godzinę, bo szybciej się nie dało. W pewnym momencie zaczęły się okalające las od strony drogi, płoty. Gdzieś tam przez drzewa dostrzec można było wielki staw, aż wreszcie na skrzyżowaniu dróg stał krzyż. Zatrzymałam się, aby zrobić zdjęcie.

              Obok stała tablica.

            Do klasztoru nie pojechałam, ale teraz wiem, że tam takowy jest. W domu, jak  w takich sytuacjach, w ruch poszedł komputer. Trzeba przecież wiedzieć co znajduje się tuż obok nas.

         Zakon Braci Karmelitów Bosych Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel to katolicki zakon męski, odłam zakonu karmelitów o surowszej regule, powstały wskutek reformy rozpoczętej w 1580 przez św. Teresę z Ávili i św. Jana od Krzyża. Żeńskim odłamem zakonu są mniszki karmelitanki bose. Istnieje również III Zakon świeckich. Zakon karmelitów bosych powstał w wyniku dążeń do przywrócenia pierwotnej reguły zakonu oraz odrzucenia nadużyć, które wkradły się przez wieki. W 1432 roku w wyniku wielkiego upadku karności zakonnej karmelitów papież Eugeniusz IV zatwierdził złagodzoną regułę. Nie wszyscy karmelici pogodzili się z tą decyzją. Podejmowano próby odnowy życia zakonnego dążąc do przywrócenia reguły zatwierdzonej w 1247 przez papieża Innocentego IV.  Ostatecznie zakon karmelitów dzieli się na trzewiczkowych i bosych.

     Do Polski karmelici bosi przybyli w 1605 roku. Wtedy to założyli klasztor w Krakowie pw. Niepokalanego Poczęcia NMP.  W następnych latach założyli kilkanaście klasztorów m.in. w Lublinie, Poznaniu, Lwowie, Przemyślu, Wilnie, Warszawie, Berdyczowie. Rozbiory przyczyniły się do niemal całkowitej likwidacji zakonu w Polsce. Po kasatach rozbiorowych pozostał tylko klasztor w Czernej. 

           Strój zakonny, habit karmelitów bosych jest koloru brązowego. Składa się z tuniki, szkaplerza, kaptura, różańca i krzyżyka profesyjnego. W określonych okolicznościach zakłada się biały płaszcz z kapturem. W porównaniu z habitem karmelitów trzewiczkowych, bosi mają mniejszy kaptur oraz węższy i krótszy szkaplerz. Tak samo jest z płaszczem chórowym.

           A skąd karmelici w Drzewinie? Dom, który zamieniony jest obecnie na klasztor, zbudowany został w latach międzywojennych przez Sarnowskich, niemieckojęzycznych obywateli Wolnego Miasta Gdańska. Ostatnimi właścicielami byli  Majerowie z Gdyni, którzy przekazali go w 1994 roku wraz z przylegającą działką Zakonowi. Klasztor – Eremicki Dom Modlitwy – posiada charakter ściśle kontemplacyjny. Jesienią 1998 roku zakończony został pierwszy etap prac polegający na remoncie, adaptacji i rozbudowie otrzymanego domu. Jednocześnie Braciom udało się zdobyć 18 hektarów otaczającego terenu oraz zakupić dalsze 34 hektary na rzecz utworzenia odpowiedniej „strefy pustyni” niezbędnej dla kontemplacyjnego klimatu klasztoru. Teren ten został częściowo ogrodzony i zalesiony. Kilkuosobowa, stała wspólnota karmelitańska oprócz małego klasztoru, który zamieszkuje, dysponuje dwiema celami gościnnymi,  dla osób spoza Zakonu Karmelitańskiego oraz samotną Pustelnią pw. Św. Proroka Eliasza.

         Specyfiką Domu Eremickiego jest modlitwa, czytanie pisma świętego, praca. Samotne przebywanie. Posiłki bracia spożywają zawsze w milczeniu, słuchając lektury duchowej. Po obiedzie jest czas na studium, prace osobiste i inne obowiązki. Potem jest chóralne  odśpiewanie Nieszporów. Pielęgnowany jest klimat modlitwy, samotności i milczenia. Główne zajęcie Eremu to nieustanna modlitwa. Wewnętrzna struktura  zakłada wiele wyrzeczeń i niewygód. Życie w Eremie nacechowane jest samotnością i milczeniem co stwarza odpowiedni klimat do kontemplacji. Wspólnota, w pewnych okresach  przyjmuje pojedyncze osoby, duchowni lub świeccy mężczyźni,  na pobyty rekolekcyjne. Każdemu z gości jeden z braci służy za przewodnika, wprowadzającego w szczegóły zakonnego życia.

             Klasztorów nie zwiedzamy, a już z pewnością nie wpuszczono by tam kobiety, dlatego zdjęcia z internetu.

                 A ja mam nadzieję na noc pod tak rozgwieżdżonym niebem w moim eremie. Wkrótce o nim napiszę.