Zegar odmierza mój czas

Zegar odmierza

Kiedy na dworze pogoda jest zła

Szalona tęsknota myśli me gna

Za jakąś chwilą już zapomnianą

Za jakąś twarzą kiedyś kochaną

Ogień w kominku powoli płonie

Pamiętam tamte spragnione dłonie

Niespokojny dotyk wilgotnych warg

Niespokojne szepty rzucanych skarg

Zegar na ścianie godziny tyka

Razem z tykaniem życie umyka

I nieustannie czas mi odmierza

Wspomnienia były formą pacierza

                I chociaż wszystko się zmieniło, czasem wracam wspomnieniem do tamtych chwil. Byłam wtedy inną kobietą. Co się z nią stało? Jestem jak PRZED. Muszę być silna, myśleć o wszystkim, pamiętać o wszystkim, robić wszystko.  A sił mam coraz mniej, z pamięcią coraz gorzej i nie chcę już robić wszystkiego. Chciałabym, aby znowu było trochę romantyzmu, czytania wierszy, sentencji itd. Niestety "inżynier" tego nie potrafi, a sama nie mam kiedy, nie mam jak, bo już czas na łóżko, bo trzeba gasić światło, bo ciepła woda tylko do dwudziestej pierwszej. Czasem się zastanawiam, co się stało z tamtą sentymentalną kobietą. Nie potrafię już pisać wierszy, nie potrafię już słuchać muzyki. Zamykam się w ciszy i wiem, że już nic się nie zmieni.