Miesiąc zadumy

              Mówi się często, że miesiąc listopad jest miesiącem zadumy, ze względu na przypadające święta zmarłych. Wracamy wtedy do przeszłości, która minęła za szybko, do ludzi, którzy odeszli, bo musieli, ale tak właściwie to z tą zadumą jest różnie. Dopóki jesteśmy młodzi i nie mamy na cmentarzach bliskich, no może za wyjątkiem dziadków, pradziadków czy dalszą rodzinę, znajomych, to nie bardzo zagłębiamy się w temat. A kiedy tam trafiają bliskie nam osoby, to każda wizyta na cmentarzu, a jest ich więcej niż pierwszego listopada, wprawia nas w zadumę. Na nowo budzą się wspomnienia, tęsknota, żal, że już nigdy się nie spotkamy. Bo czy się spotkamy? Może w innym wcieleniu, w innej postaci, innej formie. A może lepiej byłoby, skoro raz się pożegnaliśmy, aby już potem nic nie było. Aby skończyło się w tym ostatecznym dniu na cmentarzu, żyło tak długo, jak żyje pamięć, tych co pozostali. Czasem jestem tak zmęczona, że boję się wieczności, jakakolwiek ona by była.

             Nie, nie spieszno mi na tamten brzeg. Pomimo zmęczenia, chcę maksymalnie wykorzystać każdą chwilę tutaj. Dla tych, których kocham i którzy mnie kochają, ale czasem, kiedy czuję się źle, zaczynam się zastanawiać, czy spieszyć się z robieniem pewnych rzeczy, bo nie zdążę, czy już sobie podarować, bo po co, będzie przecież niepotrzebne. Muszę przyznać, że od ubiegłego roku, kiedy zmarł mój brat, kiedy miałam poważne problemy zdrowotne, teraz doszła sprawa choroby serca, coraz częściej myślę, że to może być ostatni raz i już nic nie odkładam na później.