Dlaczego się tak podporzadkowałam

          Komentarze pod postem " Nowy etap w życiu" sa dla mnie bardzo cenne. Dziękuję. Nie odpisuję pod każdym, ale piszę tego posta.  Prezentujecie w nich zdrowe, właściwe podejście do życia, do stosunków na linii matka - córka. Ja też tak uważam, ba, zawsze uważałam, ale nie potrafiłam się sprzeciwić. Straszyła, że zrobi sobie krzywdę i  w ten sposób nas sobie podporzadkowywała coraz bardziej. Brnęłam ta chora droga bo, chyba za bardzo ja kochałam. Byłam gotowa zrobić dla niej wszystko, aby wynagrodzić jej wszystko w życiu czego, według niej, nie zaznała. Rezygnowałam z własnego, bo skoro ona była nieszczęśliwa, to nie wypadało, abym ja była. Teraz wiem, że dawno miałam "się postawić" , ale zawsze miałam świadomość, że jak raz wyjdę z jej domu obrażona, to wrócić będzie ciężej niż znosić to co było w danym momencie. Kiedyś mi powiedziała, jak raz pójdziesz, to nie masz tu po co wracać. Tym samym dołożyła cegielkę do mojego rozwodu. Ja i myślę, że każda kochajaca matka, powiedziałaby raczej w chwilach trudnych dla swojego dziecka, " tutaj zawsze możesz wrócić, tu zawsze będzie Twój dom". Uciekłam od niej, kiedy widziałam jaki zaczyna mieć wpływ na moja, wówczas dziesięcioletnia córkę. Niestety nie uwolniłam się od zakupów, sprzatania itp. Miała wówczas 60 lat, twierdziła, że jest bardzo chora, nigdy jednak nie pozwoliła wejść z soba do gabinetu lekarskiego. Uszanowałam to, niestety ona nie miała szacunku dla mnie, a ja nadal byłam,  kim? Czasem sama się dziwię jak samodzielna, wykształcona, pracujca na odpowiedzialnym stanowisku, kobieta pozwoliła na takie traktowanie siebie, ale to przecież była matka. Nie będę też ukrywała, wstydziłam się, że tak mnie traktuje, wstydziłam się przyznać do stosunków panujacych w domu. Dzisiaj wiem, że patologia to nie tylko alkohol. Inne sa nawet gorsze,bo niewidoczne. Rodzinie alkoholika się wspołczuje. Teraz zaczynam mówić, bo już nie wytrzymuję dłużej. Niestety teraz jest stara i chora i nawet jeślibym chciała, to nie mogę już postapić inaczej, tylko przy niej trwać. Jest mi jej żal, siebie też, bo niestety, życie nam minęło nie jak matce i córce, a nawet nie wiem jak określić te nasze stosunki. Kiedy odważyłam się po raz drugi ułożyć sobie życie, tak, to wymagało odwagi, to nie przyjechała na nasz ślub, bo znowu jak twierdziła była chora. Żadna, chyba że śmiertelna, choroba nie jest jednak przeszkoda, aby w takim dniu złożyć córce  życzenia. Jej była. Nigdy nie złożyła nam życzeń,  jak po ślubie do niej pojechaliśmy, nawet o tym dniu nie wspomniala. O imieninach , urodzinach innych, obcych ludzi pamięta, składa im życzenia, daje upominki. Ja na to nie zasługuję i pogodziłam się z tym już dawno. Nigdy nas nie odwiedziła w naszym nowym domu i teraz w ten piatek, kiedy wreszcie ja do nas przywieźliśmy, bo to nie był przyjazd jej. Wreszcie pozwoliła się zabrać, bo powiedziałam, że zostaje sama. Będac jeszcze w szpitalu, czekajac na wypis prosiłam ja do nas, ale powiedziała " nigdy w życiu" i odłożyła słuchawkę. Chyba jeszcze wierzyła, że po raz kolejny się ugnę.

Pitagoras powiedział

"Oszczędzaj łez swoim dzieciom, aby miały czym płakać nad twoją trumną."

          Ja ich wylałam, przez nia chyba najwięcej i  nie wiem czy jeszcze jakieś zostały. Pomimo wszystko zastanawiam się dlaczego taka jest, taka była? Co w jej życiu się zdarzyło, że nie chciała, czy nie umiała kochać. Znalazłam gdzieś cytat Johanna Heinricha Pestalozzi - że  "Matka to jedyna osoba na świecie, która Cię pokochała, zanim jeszcze Cię poznała". a ja robiłam wszystko, żeby na ta miłość wreszcie zasłużyć i  przez 69 lat starań nic z tego nie wyszło. Może kochała, ale po swojemu, nie tak, abym była szczęśliwa, a to chyba nie mnie było tak trudno kochać, bo ponoć " Najtrudniej kochać jest tych, którzy najbardziej tego potrzebują", więc pomimo wszystko ja ją kochałam, ale każdą miłość można zniszczyć jeśli nie jest pielęgnowana. Czy zatem to co jeszcze próbuję dla niej robić to już tylko zobowiazanie? Urodziła mnie, karmila, prała, gotowała do mojej pełnoletności, ale czy z miłości, czy tylko z obowiazku?   

Jeżeli coś dajemy drugiej osobie z obowiązku,

w zamian, nie zrodzi się wdzięczność,

zrodzi się zobowiązanie.

            Ja robiłam to dla niej z miłości, ale teraz robię już nie wiem dlaczego.

           Dzisiaj sprzeciwiłam się, aby ustawiała w pokoju w którym teraz mieszka, stosy kartonów, worków ze swoimi ubraniami , kilka lampek nocnych , koszyków itd, bo u siebie miała zagracone, że nie można było przejść. Opróżniłam jej do tego celu część szafy, połki, przy tapczanie ma już dwa krzesła na drobiazgi, ale to wciaż za mało. Owszem, prosiła, to jej sama  to przywiozłam, aby wybrała co lepsze, wygodniejsze. Kiedy powiedziałam, że ma to co potrzebuje i swoje różne rzeczy przy sobie, ale nie w taki sposób, że ja nie przejdę, nie sprzątnę , to mi powiedziała," za to że taka jesteś umrzesz prędzej niż ja". Odpowiedziałam, niestety, możliwe, ale z tego powodu powinna sie martwć, bo kto będzie się wtedy  nia opiekował. Czasem zastanawiam się, kto mnie jej podrzucił, bo czy rodzona matka może się tak całe życie zachowywać.