Mój zaczarowany ogród.

             Chciałam, aby trochę taki był, zaczarowany, tajemniczy, magiczny. Takie bywają w książkach, ale czy w rzeczywistości też mogą być? Mój trochę taki dla mnie się staje. Nie wiem czy to ja go czaruję, czy on czaruje mnie, ale było mi miło, kiedy usłyszałam od osoby w nim będącej " jak w zaczarowanym ogrodzie". Tej magii dodają zakątki w których można się ukryć, miejsca skąd można podglądać fragmenty ogrodu, kolory, zapachy, głosy ptaków, brzęczenie owadów, fruwające motyle, ławeczka w cieniu i leżak na słońcu. Nawet kot wylegujący się pod krzakiem lub objadający kocimiętkę. To dojrzałe truskawki, poziomki, maliny tudzież inne owoce. To kiście czerwonych pomidorów, baldachy kopru i zielony groszek na grządce. Niezbyt ulewny deszcz jak rosi spragnione rośliny i suchą ziemię, a jeśli go nie ma, to zapach ogrodu podlewanego z węża. W tajemniczym i zaczarowanym musi być też trochę chwastów, trochę  nieujarzmionych roślin, żaby, ropuchy, jaszczurki, jeże, chociaż nie wiem czy u mnie są, bo nie widziałam, ale one przecież wychodzą nocą, a ogród jest duży i miejsc dla jeża sporo. Wreszcie kolory jesieni, liście na trawie i też otulony śniegiem w zimie. Najmniej romantyzmu ma na przedwiośniu, dopóki, jak co roku, nie obudzi się na dobre, na nowo. Mój zaczarowany ogród.

PS/

         Pisałam kiedyś, że jestem dumna z mojej córki i jej ogrodu. Nie potrafię przenieść tutaj jej zdjęć z instagrama, ale podaję adres   https://www.instagram.com/p/CtHfVO7oMvX/.