Stacja Tokio Ueno - Yu Miri

              Japonia. Nigdy tam nie byłam, ale był tam mój mąż. A co wiemy o Japonii? Najczęściej to, co sprzedadzą nam oni sami. To co chcą sprzedać. Co sprzedaje się dobrze. A więc krótko, na podstawie wikipedii, okres który dotyczy czasu z książki. 

             Wejście w życie traktatu pokojowego w 1952 roku formalnie zakończyło okupację Japonii, ale już po II wojnie światowej, w latach 1947–1949, nastąpił tam gwałtowny przyrost naturalny. Spowodowany był on repatriacją 6,5 mln Japończyków z zagranicy, a także spadkiem umieralności na skutek poprawy jakości opieki medycznej i wzrostem liczby urodzeń. Japonia, której liczba ludności w połowie 2019 roku wynosiła 126,2 mln osób, należy do najgęściej zaludnionych państw świata. Gęstość zaludnienia wynosi 334 osób na km². 90% ludności skupia się na wąskich nizinach nadbrzeżnych i w kotlinach śródgórskich, które stanowią zaledwie 1/4 powierzchni kraju, gdzie zagęszczenie wzrasta do powyżej 1000 osób na km². W strukturze społeczeństwa dominują osoby w wieku produkcyjnym, 20–64 lata.  W połowie 2019 roku osoby powyżej 64 roku życia stanowiły 28,4% populacji Japonii, podczas gdy osoby poniżej 15 roku życia 12,1%. Oznacza to, że liczba dzieci jest ponad dwukrotnie mniejsza, niż liczba seniorów. Tak wyraźnej nadwyżki osób w wieku starszym w stosunku do dzieci nie ma w populacji żadnego innego kraju. Tuż po wojnie rząd japoński prowadził bardzo aktywną politykę gospodarczą,  budowano drogi, koleje,  prowadzono badania naukowe. Dzięki fenomenalnemu wzrostowi gospodarczemu już w 1967 roku Japonia stała się drugą ekonomiczną potęgą świata. W pierwszej połowie lat 80-tych XX wieku osiągnęła przewagę nawet nad gospodarką Stanów Zjednoczonych. Japoński cud gospodarczy stał się przyczyną powszechnego dobrobytu i bogactwa Japończyków. Był okres, że u nas też ktoś obiecał drugą Japonię. W 1991 roku pękła gospodarcza " mydlana bańka".  Załamaniu uległ japoński rynek papierów wartościowych, tracąc połowę swojej wartości, a nękane problemami banki japońskie podniosły stopy procentowe. Trwająca przez całe lata 90-te XX wieku recesja spowodowała wiele głośnych bankructw oraz znaczne zadłużenie społeczeństwa. Obecnie japońskie społeczeństwo boryka się, ze schorzeniami uchodzącymi za typowo cywilizacyjne. Spadek liczby narodzin dzieci, przepracowanie, a także choroby psychiczne, zwłaszcza depresje. Japonia jest krajem z największym na świecie odsetkiem samobójstw wśród dzieci i młodzieży. Jest jednak  nowoczesna japońska służba zdrowia zajmującae pierwsze miejsce na świecie pod względem nasycenia zaawansowanymi technikami medycznymi, w znaczny sposób dystansując inne państwa uprzemysłowione. W służbie zdrowia jest zatrudnionych około 2 mln osób, z czego 200 tys. stanowią lekarze, których większość /61,5%/pracuje w szpitalach prywatnych. Japonia jest atrakcyjnym celem turystycznym i świetnie do tego przygotowanym. Również dzieki turystyce ten kraj zwany Krajem Wschodzącego Słońca, tudzież Krajem Kwitnacej Wiśni, sprzedaje swoją wizję na cały świat. Ale czy to prawdziwy i jedyny wizerunek Japonii?  Yu Miri w swojej książce przedstawia inny, równoległy do tego pięknego, ale jakże smutny i tragiczny. Dzięki wspomnieniom Kazu, widzimy różne obrazki z życia  codziennego w  powojennej Japonii. Jej kulturę i obyczaje, o których niektórzy tylko wiedzą, nie mogąc w nich uczestniczyć z powodu braku czasu i pieniedzy. Bohater książki całe życie zmuszony był do pracy poza domem, poza rodziną, aby zapewnić  jej jako taki byt. Pomimo to starość spędza na ulicy. " Stacja Tokio Ueno" to historia o bezdomności i wykluczeniu, o Japonii, której nie znamy.

        

               Cytat z książki.

" Przeszłość to czas, który nigdzie nie ucieknie, bo już minął".